Είναι ωραίο να διαβάζουμε συνέντευξεις καθηγητών της σχολής στις οποίες αναδεικνύουν οχι μόνο την καλλιτεχνική τους δράση αλλά και την οντότητα τους εντός του κοινωνικού γίγνεσθαι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μαρία Πρωτόπαππα. Διαβάζουμε από συνέντευξη της στο ΕΘΝΟΣ LIFE:
“Όσο κλείνουμε τα μάτια μας και δεν καταλαβαίνουμε με ποιόν συντασσόμαστε, ποιον εξυπηρετούμε, δεν θα βγούμε από αυτό που μας συμβαίνει… Δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε. Δεν υπάρχει κανείς αθώος. Τα παιδιά είναι αθώα. Οι ενήλικες δεν είμαστε. Η παραμικρή μας επιλογή είναι ψήφος προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Κι αυτό είναι ευθύνη. Λειτουργούμε πολύ τυχαία, ανέμελα. Δεν έχουμε ενηλικιωθεί ως κοινωνία”…
Και συνεχίζει: […] Είμαι πεσιμίστρια γιατί είναι πιο ασφαλές. Ο πεσιμιστής προσέχει περισσότερο. Δεν κλείνει τα μάτια του. […] Κάτι που αδειάζει θα ξαναγεμίσει. Υπάρχει ο κυματισμός, ο κύκλος, η αλλαγή, μέσα από τα οποία μαθαίνει κανείς. Το θέμα είναι να επιβιώσει και να γίνει σοφότερος στο ταξίδι της ζωής του. Πιστεύω στη φύση και τους νόμους της, στη δύναμη και τη νομοτέλεια του σύμπαντος. Και της ζωής. […] Όταν έρχεται ο έρωτας στη ζωή μου δεν του αντιστέκομαι. Τον καλωσορίζω, γιατί είναι ένα φως, ένα ξύπνημα των αισθήσεων. Μέσα από τον έρωτα ξαναγεννιέμαι…
