[…] Η νεολαία έχει απαισιόδοξες τάσεις, διότι βρήκε έτοιμα τα περισσότερα αγαθά και ξέμεινε από πιστεύω και ιδεολογίες. Όμως είναι εξ ορισμού επαναστατική. Ακόμη και αυτός ο μηδενισμός είναι επαναστατικός και πιστεύω πως αποκλείεται να μην προκύψει κάτι καλό…
[…] Η νεολαία μας έχει φοβερά προσόντα. Το δυστύχημα όμως είναι τούτο: O νέος με την έμφυτη ευαισθησία, τη δημοκρατική ευαισθησία, σιγά σιγά μπαίνει στο κατεστημένο κι όταν γίνει 32-35 χρονών αρχίζουν οι ανάγκες , η επιβίωση, οι συμβιβασμοί και γίνεται αστός. Το λέω στα παιδιά: προσέξτε μην την πάθετε, μη γλιστρήσετε στην παγίδα. Εγώ προσπάθησα και έως ενός σημείου αντιστάθηκα. Βέβαια έπεσα… Έπρεπε να επιβιώσω, έκανα πράγματα που δεν ήθελα… Έκανα, όμως, και αυτά που ήθελα κι ήταν τα καλύτερα. Κι αυτό έσωσε τον αυτοσεβασμό μου…
Συνέντευξη στην εφημερίδα Απογευματινή (Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 1992)
