ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΣ – ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ, ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

Ο βασικός σκοπός του μαθήματος είναι η μελέτη του θεατρικού λόγου σε συνδυασμό με την έκφραση και την ενέργεια του σώματος.

Ο θεατρικός λόγος, επειδή είναι λόγος έντεχνος, μπορεί πολύ εύκολα να αποβεί στείρος, άμα αναπτυχθεί σαν ένα κλειστό κύκλωμα μεταξύ μυαλού και στόματος.

Από τις αρχές του 20^ου αιώνα, πολλοί καλλιτέχνες -ηθοποιοί, μουσικοί, performer- παρατήρησαν τη σχέση σώματος-στόματος. Το δεύτερο μιλάει όταν ενεργεί το πρώτο. Παλιές φυλές στις θρησκευτικές τους δοξασίες και απομονωμένες σημερινές στις αντίστοιχες δικές τους, έδωσαν το έναυσμα σε δημιουργούς όπως ο Μπρουκ στις αρχές του ’60 να αρχίσουν να ασχολούνται με τον λόγο, όπως αυτός πηγάζει από το σώμα και την ουσιαστική δύναμη της αναπνοής στην πρόκληση και τη διατήρηση μιας σωματικής ενέργειας.

Ασκήσεις εκφραστικότητας και λόγου:

1. Ασκήσεις τοποθέτησης φωνής
2. Αυτοσχεδιασμός ήχου
3. Αυτοσχεδιασμός χορού και κίνησης σε συνδυασμό με λόγο
4. Ασκήσεις απόλυτης σωματικής ακινησίας με παράλληλη εκφορά λόγου.
5. Ασκήσεις αναπνοής.

Ένας δεύτερος στόχος του μαθήματος είναι η ανάπτυξη της φαντασίας του μαθητή σε συνδυασμό με την αίσθηση εκείνης της συντροφικότητας που θα χαρίσει στην ομάδα ασφάλεια και θετική ενέργεια την ώρα της δράσης πάνω στη σκηνή.

Ο σκηνικός εγωισμός του ηθοποιού πολλές φορές δρώντας αμυντικά ή επιθετικά δημιουργεί αναχώματα στη δημιουργία ή στο παιχνίδι του με τον ρόλο. Κοινός τόπος είναι πια η πεποίθηση ότι ο ηθοποιός πρέπει να νιώσει ελεύθερα και δημιουργικά και αργότερα παραγωγικά, αντιμετωπίζοντας το θέατρο αρχικά ως παιχνίδι.

Πάνω στο θέμα της αφύπνισης και της φαντασίας του δημιουργού έχουν προταθεί χιλιάδες ασκήσεις και μπορεί να εφευρεθούν άλλες τόσες.

Ασκήσεις ετοιμότητας και φαντασίας:

1. Προσωπικές συνεντεύξεις των μαθητών.
2. Ένα αντικείμενο και οι πολλές «θεατρικές» του χρήσεις.
3. Αλήθεια ή ψέματα: ένα παιχνίδι βασισμένο σε πραγματικά ή φανταστικά περιστατικά.
4. Αυτοσχεδιασμός.
5. Ασκήσεις ομαδοποίησης.
6. Ασκήσεις μνήμης και συγκέντρωσης.
7. Ασκήσεις ετοιμότητας.
8. Ασκήσεις ανάπτυξης εσωτερικού λόγου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1965.

ΣΠΟΥΔΕΣ

• 1983: Εισαγωγή στο Νομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
• 1984: Εισαγωγή στη Δραματική Σχολή Αθηνών (Γ. Θεοδοσιάδη).
• 1987: Απόκτηση πτυχίου της Νομικής και της Δραματικής Σχολής.
• 1991: Συμμετοχή σε επιδοτούμενο από την Ε.Ο.Κ. σεμινάριο με θέμα την αρχαία τραγωδία, υπό την εποπτεία της Ασπ. Παπαθανασίου και του Κ. Γεωργουσόπουλου.
• 1992: Παρακολούθηση σεμιναρίου με θέμα: «Αρχαία τραγωδία και Σαίξπηρ», διοργανωμένο από τον Μίνω Βολανάκη.
• 1994-95: Συμμετοχή σε σεμινάρια του θεατρικού οργανισμού «ΕΣΤΙΑ» πάνω σε κείμενα του Ουίλ. Σαίξπηρ και του Αντ. Τσέχωφ, υπό την εποπτεία του Γ. Ρήγα.
• 2000: Συμμετοχή σε δίμηνο σεμινάριο του School of PLAYBACK THEATRE στη Νέα Υόρκη (Vassar College), υπό την εποπτεία του ιδρυτή του, Jonathan Fox.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ

1. Θέατρο

Ως σπουδαστής της Δραματικής Σχολής συμμετείχε στις εξής παραστάσεις:

• 1985-86: «Ο κουρέας της Σεβίλλης» και «Οι γάμοι του Φίγκαρο» του    Μπωμαρσαί, σκηνοθεσία Γ. Μιχαηλίδη (Ανοιχτό Θέατρο).
• 1986: «Μήδεια» του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Ασπ. Παπαθανασίου, (Θεατρικός Οργανισμός «ΔΕΣΜΟΙ»). :

Συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας στις εξής παραστάσεις:

• 1987: «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σκηνοθεσία Δημ. Μαυρίκιου.
• 1987: «Το παιχνίδι των ρόλων» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σκηνοθεσία Ροζάριο Κρεσέντζι (Α· Μεθυσμένος).
• 1988: «Άμλετ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Άντριου Βισνιέφσκι (Γκίλδενστερν).
• 1988: «Ο Ρόζενγκρατς και ο Γκίλδενστερν είναι νεκροί, άρχοντά μου» του Τομ Στόπαρντ, σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη (Α’ Ηθοποιός).
• 1988: «Κύκλωπας» του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη (Β’ Κορυφαίος).
• 1989: «Σάββατο, Κυριακή και Δεύτερα» του Εντουάρντο ντε Φίλιππο, σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου (Γιατρός).
• 1990: «Ιππείς» του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου (Α’ Κορυφαίος).

Στο ελεύθερο θέατρο συμμετείχε στις εξής παραστάσεις:

• 1991: «Οι Νάνοι» του Χάρολντ Πίντερ, σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη (Πήτερ).
• 1992: «Ηλέκτρας Κομμοί» σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, παραγωγή Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (Αφηγητής).
• 1992-93: «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Εδμόνδου Ροστάν, σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη (ντε Γκις).
• 1993: «Κύων» του Μισέλ Γκεραίν, σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου (Α’ Δούλος).
• 1994: «Όπως μας αρέσει» (αποσπάσματα από έργα του Σαίξπηρ), σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα.
• 1995: «Αγγελία θανάτου» του Χάινερ Μύλλερ, σκηνοθεσία Γιώργου Κακανάκη (Κοτίσιο Πρόσωπο).
• 1995: «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη.
• 1995: «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπέρτολτ Μπρέχτ, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (ο Φυγάς).
• 1996: «Το ξύπνημα της Άνοιξης» του Φρανκ Βέντεκιντ, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (Χανς Ρίλοβ).

«Πλατόνωφ» του Άντον Τσέχωφ, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (Βοϊνίτσεβ).

• 1997: «Προς Ελευσίνα» του Παύλου Μάτεσι, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (μικρός γιός).
• 1998: «Αχαρνείς» του Αριστοφάνη, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (Κορυφαίος).
• 1999: «Λούλου» του Φρ. Βέντεκιντ, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (Σβαρτς).
• 2000: «Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της» του Μπ. Μπρέχτ, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (Σβάϊτσερκας).

2. Σκηνοθεσία στο Θέατρο

Συνεργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στις εξής παραστάσεις:

• 1992: «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Εδμόνδου Ροστάν, σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη (θέατρο Βέμπο).
• 1994: «Η Χρυσόμυγα» του Χριστόφορου Χριστοφή, σκηνοθεσία Χριστόφορου Χριστοφή (Studio Ilisia).
• 1994: «Όπως μας αρέσει», σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα (Σχολή Καλών Τεχνών).

Έχει σκηνοθετήσει τις εξής παραστάσεις:

• 1997: «Εμείς και ο χρόνος» του J.Β. Priestley (Ανοιχτό Θέατρο)
• 1999: «Myriel’s Wedding» του Ρ.J. Hogan (Ανοιχτό Θέατρο)
• 2000: «Bachelor Party» του Γ.Μπακόλα-Ν.Καραγέωργου (θέατρο Χυτήριο)
• 2000: «Shirley Valentine» του Willy Russell

(θέατρο HBH και ΜΟΥΣΟΥΡΗ)

• 2001: «Teena Brandon Teena» (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πατρών)
• 2002: «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων» του Michael Hodges

(θέατρο Χώρα)

• 2002: «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου)
• 2003: «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε!» του Λουίτζι Πιραντέλλο

(θέατρο Altera Pars)

• 2004: «Ισμήνη» του Γιάννη Ρίτσου (θέατρο Αργώ)
• 2004: «Προσεχώς», παράσταση βασισμένη σε αποσπάσματα από κινηματογραφικές ταινίες (θέατρο Βικτώρια)
• 2005: «Αριθμημένοι» του Elias Kanetti (Από μηχανής θέατρο)
• 2006: «Χορεύοντας με την σιωπή» (θέατρο Βεάκη)
• 2007: «Ισμήνη» του Γιάννη Ρίτσου (Αρχαίο θέατρο Θάσου)
• 2008: «Καλιφόρνια Ντρίμιν» του Βασίλη Κατσικονούρη

(θέατρο Χυτήριο)

• 2010: « Κόλπερτ » του Ντέϊβιντ Γκίζελμαν (θέατρο Παραμυθίας)
• 2011: «Ανακοινώνοντας τα άσχημα νέα» του Γ. Κλούβα (θέατρο «υπό το μηδέν»)
• 2011: «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» του Ρ. Β. Φασμπίντερ (θέατρο Ακαδήμεια)
• 2012: « Eponymous» του Αλέξη Κανάτα, Απόστολου Μπαρμπαγιάννη, κ.α. (θέατρο «υπό το μηδέν»)
• 2013: «Βαϊμάρη 2013» μια παράσταση βασισμένη σε μονόπρακτα, ποιήματα, τραγούδια και θεωρητικά κείμενα του Μπ. Μπρεχτ (θέατρο «υπό το μηδέν»)
• 2014: «το ημερολόγιο ενός Αχινού» του Νίκου Σταματιάδη (θέατρο «υπό το μηδέν»)
• 2015: «Vincent River» του Philip Ridley      (θέατρο Aθηνών) «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ   (θέατρο Cartel)
• 2016: «Αγαπητέ Θεέ» του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου) «Εκάβη, μια πρόσφυγας» ,  μια σύνθεση των μονολόγων της τραγικής ηρωίδας από τις τραγωδίες «Εκάβη» και «Τρωάδες» του Ευριπίδη (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου)
• 2017: «Οι κακοί του Σαίξπηρ», μια παράσταση με τους μονολόγους των δέκα πιο εμβληματικών «κακών» του Άγγλου δραματουργού (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου)
• 2017: «Ο μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου)
• 2018: «Το σπίτι της Μπερνάρντα ‘Αλμπα»  του Φ. Γκ. Λόρκα (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου)
• 2019: «Καπράλος, τα πρώτα βήματα», μια θεατρική διασκευή του πρώτου μέρους της αυτοβιογραφίας του σπουδαίου Έλληνα γλύπτη (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου) «Ρόουζ» του Μάρτιν Σέρμαν (Γυάλινο Μουσικό θέατρο)

3. Κινηματογράφος

• 1992: «Όνειρο ΙΙ», σκηνοθεσία Φρέντυ Βιανέλη.
• 1995: «Ακροπόλ», σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη.
• 2000: «Αύριο θα είναι αργά», σκηνοθεσία Λάγιας Γιούργου.

4. Τηλεόραση

• 1985: «Η παγίδα», σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη.
• 1987: «Το ιδανικό μοντέλο», σκηνοθεσία Δημήτρη Βερνίκου.
• 1991: «Μπελάδες για δύο», σκηνοθεσία Δημήτρη Αρβανίτη.
• 1992: «Οι φρουροί της Αχαΐας», σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου.
• 1993: «Τμήμα Ηθών», σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη.
• 1994: «Εσύ αποφασίζεις», σκηνοθεσία Τάκη Δημητρακόπουλου.
• 1994: «Στην κόψη του ξυραφιού», σκηνοθεσία Δημήτρη Σοφιανόπουλου.
• 1995: «Ένας έρωτας», σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου.

5. Σκηνοθεσία στο κινηματογράφο

• 2008: «Queue», ταινία μικρού μήκους
• 2010: «Alike», ταινία μεσαίου μήκους
• 2012:  « Χαρταετός», ταινία μικρού μήκους
• 2012: «Ferry», ταινία μικρού μήκους
• 2012: « Οιδιπόδειο Σύνταγμα» , ταινία μικρού μήκους

 

ΞΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ

Αγγλικά.

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ-ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ

• «Communications Doors», του Alan Ayckborn μαζί με τη Ρένια Λουϊζίδου.
• «Time and the Conways», του J.Β. Priestley.
• «Myriel’s Wedding», του Ρ.J. Hogan.
• «Shirley Valentine» του W. Russel.
• «Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων» του Michael Hodges
• «Το τρίτο στεφάνι» του Κ. Ταχτσή σε συνεργασία με τον Θανάση Νιάρχο
• «’Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Λουίτζι Πιραντέλλο
• «Ευαίσθητη Ισορροπία» του Edward Albee
•    «ο Ρόζενγκρατς και ο Γκίλδενστερν, είναι νεκροί άρχοντά μου» του Τom Stoppard
•   «Εις μήνιν», διασκευή της «Ισμήνης» του Γιάννη Ρίτσου
• «Οι αριθμημένοι» του Elias Kanetti
• «Το σπίτι με τα 7 μπαλκόνια» του Alejandro Kassona
• «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ
• «Αγαπητέ Θεέ» του Ερίκ – Εμανουέλ Σμιτ σε συνεργασία με τη Θέμιδα Μαρσέλου
• «Εκάβη, μια πρόσφυγας», μια σύνθεση των μονολόγων της τραγικής ηρωίδας από τις τραγωδίες «Εκάβη» και «Τρωάδες» του Ευριπίδη
• «Ο μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ
• «Καπράλος, τα πρώτα βήματα», μια θεατρική διασκευή του πρώτου μέρους της αυτοβιογραφίας του σπουδαίου Έλληνα γλύπτη, σε συνεργασία με τον Κώστα Γάκη

 

ΣΥΓΓΡΑΦΗ

• «Bachelor Party» μαζί με τον Γιώργο Μπακόλα.
• «Τeena Brandon Teena», θεατρικό devised , βασισμένo σε πραγματικά γεγονότα

 

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

Έχει διδάξει στις δραματικές σχολές:

• «Ίασμος», του Βασίλη Διαμαντόπουλου – Σταύρου Δελή.
• «Δραματική Σχολή Αθηνών», του Γιώργου Θεοδοσιάδη.
• «Δραματική Σχολή Δήμου Πετρούπολης»

Έχει ιδρύσει από το 1995 τον θεατρικό οργανισμό STUDIO «υπό το μηδέν» όπου διδάσκει την φόρμα του αυτοσχεδιαστικού θεάτρου PLAYBACK.

Τέλος, έχει διατελέσει καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου την τριετία 2015-2018 και μόλις πρόσφατα τον Γενάρη του 2020 ανάλαβε ξανά την ίδια θέση.